زمستان سال 1364 بود ، برف همه جا را سفید کرده بود ،آن روز به افتخار برف مدرسه را خودمان تعطیل کردیم، از در خانه که بیرون زدم دیدم در حیاط حاج رحمت املاکی باز شد و صدای گاز ماشین می آمد و صدای پدر و مادر شهید املاکی و اصرار می کردند که تو تازه دیشب آمده ای و العان هم که برف جاده را بسته کجا میری؟ جلو رفتم دیدم حاج حسین با بیل برف جلو در کوچه را تمیز می کرد و میگفت بچه های مردم منتظر من هستند من باید بروم، پدر حاج حسین باز با بغض اصرار می کرد ولی فایده ای نداشت ، چند نفر دیگر هم آمدند(آقای قربان بحری و اکبر سحری یادم است) وبا دیدن حاج حسین خوشحال شدن واحوالپرسی کردند و گفتند برف زیاد است بهتر است نروید ، اما حسین آقا میگفت باید بروم ، به ما گفت سوار ماشین بشوید تا سنگین بشه و ماشین سور نخوره ما سوار شدیم و با زحمت زیاد 300 -400 متری رفتیم ماشین داخل چاله ایی گیر کرد و به من گفت برو از برادرم محمدعلی زنجیز چرخ بگیر و من رفتم و گرفتم و آمدم دیدم خبری از حاج حسین نیست و ایشان رفته بود و با این کار ، جاده برفی را برای مردم باز کرده بود و مردم روستای همجوار سلوش باشنیدن باز شدن راه ، آنها هم دست به کار شدن مسیر جاده تا کولاک محله را باز کردن وجاده روستای آنها هم باز شد و تردد مردم و اتومبیل برقرار شد.

هدف حاج حسین املاکی، رفتن برای انجام کار رزمندگان اسلام و فرزندان مردم در جبهه بود اما در واقع جاده ارتباطی دو روستای سلوش و کولاک محله را باز کرده بود.

 یادش گرامی باد

علی صفرپناه(همسایه شهید)